Na skutek tych smutnych wydarzeń Katarzyna wraz siostrami odziedziczyły połowę ogromnej fortuny Wasyla Ostrogskiego, w skład której weszło 31 miast, 484 wsie i 58 folwarków[1]. Uczyniło to z dwóch młodszych panien Ostrogskich jedne z lepszych partii w kraju. Nie można jednak powiedzieć, żeby chętnych do małżeństwa było wielu. Nie wiadomo, czy zdecydowała o tym żałoba, czy jakieś inne względy, ale obie siostry wydawano, gdy miały już ukończone dwadzieścia lat, co jak na siedemnastowieczne standardy, było wiekiem dość zaawansowanym. Katarzyna miała dużo szczęścia, gdyż zainteresował się nią człowiek młody, a różnica wieku wynosiła zaledwie kilka lat. W przypadku jej młodszej siostry los nie był taki łaskawy – Jan Karol Chodkiewicz urodził się w 1571 r., co czyniło go starszym nawet od swojej teściowej. Anna Ostrogska najwyraźniej patrzyła raczej na sławę wojenną przyszłego zięcia niż na szczęście małżeńskie najmłodszej córki.
Jedyny dziedzic fortuny Jana Zamoyskiego bardzo starannie rozglądał się za towarzyszką życia. Stanisław Żurkowski przekazuje, że Tomasz przyjaźnił się zarówno z braćmi Januszem Pawłem i Adamem Konstantym, jak i Januszem, bratem Aleksandra Ostrogskiego, jednak nie zaowocowało to złożeniem propozycji małżeńskiej którejś z sióstr. W międzyczasie młody Zamoyski zainteresował się nawet córką swego przyszłego szwagra, Anną Scholastyką Chodkiewiczówną, ale oględziny przeprowadzone incognito wypadły chyba niepomyślnie mimo deklaracji wzajemnej przyjaźni, bo Tomasz nie wrócił więcej do tematu, a kwestię zaślubin odłożył na sześć lat, do początku 1620 r. Żurkowski nic nie pisze na ten temat, ale wojewoda kijowski chyba zrobił wcześniejsze rozeznanie (wskazuje na to częściowo list Reginy Żółkiewskiej[2]), bo tym razem wysłał w konkury już na poważnie swoich przyjaciół, którzy w jego imieniu złożyli wojewodzinie wołyńskiej ofertę prosząc o rękę średniej córki, Katarzyny. Po krótkich negocjacjach został przyjęty i 18 lutego spisano intercyzę[3]. W myśl jej ustaleń Zamoyski otrzymał wraz z Katarzyną stosunkowo niski posag wartości 53 tys. złotych, z czego prawie połowę stanowiły klejnoty i inne dobra ruchome. Jest to o tyle ciekawe, że Stanisław Lubomirski za najstarszą Zofię wytargował kwotę dwukrotnie wyższą. Dodatkowo każda z córek otrzymała 1/3 dóbr po Aleksandrze Ostrogskim ustaloną w wyniku podziału przeprowadzonego na początku 1621 r. W przypadku Katarzyny były to: połowa Tarnowa[4], Rożnów, Strzyżowiec, Trzebieczów, Tarnopol, Krasne, Drohobuż, Równe, Satyjów i Krupa, do tego dochodziły kamienice w Krakowie i dwory w Łucku[5]. Ślub odbył się 1 marca 1620 r. w kościele jezuitów Jarosławiu, udzielał go arcybiskup lwowski Jan Andrzej Próchnicki, pannę młodą oddawał kasztelan przemyski Stanisław Wapowski, a dziękował w imieniu pana młodego Stanisław Żółkiewski. 17 maja oblubienica przybyła do Zamościa witana gorąco przez mieszczan i akademików zamojskich.
[1] Anusik Z., Krótkie życie…, s. 218. dostępne tu
[2] Witusik, O Zamoyskich, Zamościu i Akademii Zamoyskiej, Lublin 1978, s. 150.
[3] Żurkowski S.. Żywot …., s. 41-42. Kupczewska M., Intercyza ślubna z Katarzyną księżniczką Ostrogską, między księżną Imcią Anną z Szemberka Ostrogską wojewodziną wołyńską uczynioną a Imcią Panem Tomaszem Zamoyskim wojewodą kijowskim, Białostockie Teki Historyczne, t. 2/2013, s. 287 – 293.
[4] Druga połowa należała do Janusza Ostrogskiego, a potem wraz z jego córką przeszła w ręce Zasławskich, dlatego w XVII w. hrabiami na Tarnowie tytułowali się zarówno Zamoyscy, jak i Zasławscy.
[5] Kupczewska M., Intercyza…, s. 290. A.A. Witusik podaje, że były to: Tarnów, Rożnów, Skrzeszowice, Przebieczany, Tarnopol z Kłodnem, Krasne, Sutyska, Raszków, Równe, Satyjów, Krupa, Drohobuż z Koźlinem oraz kamienica w Krakowie i dwory w Łucku, razem sześć zamków, trzynaście miast, dwieście dwanaście wsi i dziewięćdziesiąt folwarków po ojcu oraz dziesięć wsi i jedna trzecia zamku i miasta Jarosławia. W: Witusik A.A. O Zamoyskich …, s. 152.